Jimbo 
ไม่ว่าจะเป็นชีวิตหรือเครื่องปั้นดินเผา ล้วนบอบบาง แตกหักได้ทั้งนั้น
แต่เมื่อแตกหักไม่สมบูรณ์เเล้ว ก็หมดค่า ไร้ประโยชน์จริงหรือ?
วันนี้เราจะมานำเสนอเทคนิค ‘Kintsugi’ ให้รู้จักกัน
Kintsugi เป็นเทคนิคการประสานรอยร้าวบนเครื่องปั้นดินเผา ที่มีมาตั้งแต่ประมาณปลายศตวรรษที่ 15 – 16 (หรือก็คือประมาณ 400-500 ปีมาเเล้ว) โดย Kintsugi เป็นภาษาญี่ปุ่น แปลว่า ‘ผสานด้วยทอง’
ใครเคยดูซีรีส์ ‘โอชิน’ มีฉากหนึ่งที่โอชินเอาชามที่แตกมาให้กับช่างหาบเร่ที่ผ่านมาซ่อมให้ โดยวิธีการก็คือ ช่างจะยึดรอยแตกด้วยเหล็กเส้นเหมือนแม็ก ก่อนจะเอายางไม้สีดำมาผสานเชื่อมกัน แล้วรอให้แห้ง นี่นับเป็นวิธีการซ่อมแบบ kintsugi เช่นกัน
แต่ในฉากนั้นไม่มีการทาทองทับ นี่แสดงให้เห็นว่าเทคนิคนี้มีการใช้กันทั่วไปในหมู่ประชาชนคนญี่ปุ่นสมัยก่อน
สำหรับคนที่มีฐานะขึ้นมา ก็อาจจะเลือกเพนท์ทับรอยแตกด้วยเงินบริสุทธิ์ หรือทองคำ ซึ่งทองคำจะได้รับความนิยมมากกว่าเพราะไม่เป็นพิษกับอาหาร ถึงได้ชื่อว่าการผสานด้วยทอง
ไม่มีใครรู้ว่าเทคนิคนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร แต่มีการคาดเดาว่าเกิดมาจากวัฒนธรรมการดื่มชาของคนญี่ปุ่น และแนวความคิด ‘Wabi’ ที่ว่าด้วยความสวยงามในความ ‘ไม่สมบูรณ์’
เพราะบางครั้งเราไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบ เพื่อที่จะมีค่า ทุกบาดแผล ทุกร่องรอย ทำให้แต่ละสิ่งแตกต่าง และงดงามในแบบของตัวเอง
ปัจจุบันคนที่เชี่ยวชาญเทคนิค Kintsugi มีน้อยมาก เพราะต้องศึกษาควบคู่ไปกับศิลปะแขนงอื่นๆ เช่น การลงรัก เพนท์เงิน-ทองคำ เผาเซรามิค และอื่นๆ ใช้เวลาเป็นสิบปี
เลยกลายเป็นว่าอยากได้ถ้วย Kintsugi ซักใบนี่ต้องรอคิวกันยาว เรียกว่าซ่อมออกมาแล้วแพงกว่าราคาตอนซื้อเสียอีก นักปั้นหลายคนก็เรียนเทคนิคนี้เอาไปใช้กับผลงานของตัวเอง สร้างเป็นงานศิลปะขึ้นมา กลายเป็นผลงานชิ้นใหม่ไปเลย
